رسمت عيونك ضحكاية
وتهت معاهم فى حكاية
شوفتك فيــهـا ويّــايةمع بعض بنزرع ورداية
والوردة بتكبر وتفرعوبتعمل أحلى جنّاية
والأرض بتوسع حواليناوحدودها السما والنجماية
والشمس بتطلع وتنوروتنام وتصحى الأمراية
والسهرة بتحلى فى وجودهوينور زىّ الشمساية
والحزن بيحرق فى قلوبهموالشوق جوّاهم لمباية
بينور ليــهم سكّـتهموالدفى بنحسه فى شتواية
بتنزل دمعتهــا عليـناويقولوا عليـها فرحــانه
بـتـروى ليـنــا جنّـتـنالكن فى الأصل دى زعلانه
ولما اليأس بيضعفــهمبسلاحه الضلمه البردانـه
إحساس بوجودهم بيحاربهوالطاقة بترجع مليـانـه
فى الصبح بتبدأ رحلتهاوالليـل بتبقـى تعبـانه
تحمر عينيـهـا وتـروحوتقع فى السـّكـّة نيـمـانه
وحبيبهـا برضه بـيـدوّرلكنّه بيتـمشـى وراهـه
وبيتعب لمّا بتصحــصحوقدرهـم دايـره لفــّافـه
هل ممكـن فـعـلاً يتقـابلواوده قـتـل الأمل جــوّانـه
وأرجع لعيونك فى الورقهألاقيـهـا إتقلبـت من سـاعه
وأدوّر فيهـا علـى صـورتكملاقيـش غير واحده نعسـانه
والعين إللى أنا كنت راسمهـاماكانتش إترسمت ولا حـاجه
